Geçen sene bu zamanlardı, boşandım ve 5 yaşındaki kızımla birlikte başka bir şehre taşındım. Büyük adımlardı benim için. Ama çok da doğru adımlardı. Tabi bunu anlamam çok uzun zamanlarımı aldı ama olsun, zaman bizim için izafi.
Anladığım neydi diye soracak olursan, hani o durup durup karşımıza çıkan ve “neden bu hep benim başıma geliyor?” diye sorup durduğumuz imtihanlarımız var ya? İşte ben benimkinin nedenini anladım.
2 yaşındaymışım ben babam askere gittiğinde. Yokluğunun acısını hala bugün bile hissediyorum içimde. Zaten öyle bir yaşta ayrı kalmıştık ki sanki bir daha da hiç birleşemedik gibi hissediyorum. Ve bence o da öyle hissediyor. Hani kız çocukları için baba “aşık olunan”dır ya, benim için hep “bir türlü kavuşamadığım” oldu aslında. Tam 18 ay Şırnak’ta yaptı askerliğini. O zamanlar teknoloji yok ve Şırnak’taki ateşli çatışmaları haberlerden zar zor takip edilebildiğimiz zamanlar. İşte böyle kodlanmış benim ödipal çatışmam. Aşık olunacak adam uzakta, kendi kişisel çatışmasının içinde, bense evde savunmasız ve kavuşma zamanını asla bilemediğim bir beklenti içinde…
Üstelik astrolojide derinleştikçe, kendi yıldız haritamı daha iyi anladıkça resim daha da belirginleşti benim için. Herkesin haritası bir senaryo yaratıyor aslında. Kimi için kendine eş bulmak kolaydır da iş bulmak bir imtihandır mesela. Kimi için de iş, güç, para dert olmaz da bir türlü eş bulamaz kendine. Benimkisi ikinci türe girenlerden işte.
Sonuç olarak tüm bu verileri birleştirdiğimde ve taa çocukluğuma dönüp baktığımda yanlış kodlanmış aşk ve ilişki kavramlarımla yüzleştim aslında. Sürekli kendi içsel çatışmasını henüz tamamlamamış adamlarla “biz” olmaya çalışmam, üstelik kendi savaşlarının ortasında her şeyi bir kenara bırakıp beni kollamalarını beklemem, olmayacağını bildiğim halde bu ilişkileri ölümüne sürdürmek için uğraşmam tam da bu yüzdenmiş meğer. Bildiğim konfor alanları hapishanem olmuş da ben kendimi kandırıp durmuşum bilmeden.
Farkındalık önemli sevgilim ve hiçbir şey için geç değil. Yeter ki fark et ve bu farkındalığın sorumluluğunu al. Kolay değil bu süreçler biliyorum. Ama imkansız da değil unutma. Haritalar kaderimiz değildir. Çocukluk travmalarımız da. Bilmek yolun yarısı. Bilmediğin şeyden kork, bildiklerinden asla! Çünkü tüm yaşanmışlıklarımız ruhumuzun gelişmesi için birer araç sadece. O yüzden başına gelenlerden dolayı ne kendine, ne diğerlerine kızma. Her şey tam zamanında, olması gerektiği gibi aslında. Ruhuna iyi gelen şeyleri keşfet ve kendini hiçbir beklentide bulunmadan yaşama bırak. Kendi frekansını yükselt ve koşulsuz sevgiye aç kalbini. İşte hayat o zaman üzerine akmaya başlayacak.
Bilmiyorum ruh eşim şu anda nerede, ne yapıyor? Bu yaşamda karşılaşabilecek kadar kendimizi geliştirmiş olacak mıyız? Ama korkmuyorum yalnızlıktan çünkü biliyorum ki karşılaşamıyorsak hala hazır değiliz demek ki. Ve zaman çok izafi. Seçilmiş yalnızlık, maruz kalınmış yalnızlıktan çok daha iyi.
Işığına sahip çık!
Opmerkingen